Branitz jest drugim po Parku Mużakowskim dziełem Pücklera, które tworzył już pod koniec swojego życia. Dzieło nietuzinkowego księcia – tworzą ogród wraz z parkiem krajobrazowym, obiekty architektury i wyposażenie wnętrz. Cały kompleks podzielony jest na Park Wewnętrzny o powierzchni 106 hektarów z zamkiem i ogrodem przypałacowym (tzw. pleasureground) w centrum oraz Park Zewnętrzny o powierzchni 516 hektarów.
Pałac w Branitz
Posiada oryginalne, historyczne wyposażenie, które zawiedzie Państwa w atmosferę świata i czasów księcia Pücklera. Gdy w bibliotece zanurzą się Państwo w świat jego myśli, orientalne marzenia uprowadzą Państwa śladami wielkiej podróży księcia do piramid w Egipcie. W Pałacu znajduje się jedyny portret Machbuby, księżniczki przywiezionej przez księcia z kairskiego targu niewolników. Tutaj znajdują się jeszcze inne zasługujące na uwagę »pamiątki« z podróży, jak np. urny kanopskie – owe mityczne naczynia, w których umieszczano wnętrzności zmarłych przed ich mumifikacją. Uwagę zwiedzających zwracają oryginalne tapety, pomalowane niczym orientalne dywany. Oryginalnie odtworzono również komnaty małżonki Pücklera, księżnej Lucie. Najbardziej reprezentacyjnym pomieszczeniem jest salon muzyczny. Tutaj odbywają się szczególne imprezy. W książęcej atmosferze można obecnie zawrzeć nawet związek małżeński. Stoi tutaj angielskie pianino z mechanizmem młoteczkowym (hammerklavier), nabytek księcia, na którym grali już Clara Schumann i Feliks Mendelssohn Bartholdy. W przedsionku Pałacu można podziwiać galerię przodków. Obrazy zostały namalowane m. in. przez saksońskiego malarza nadwornego Silvestre i pruskiego malarza nadwornego Pesne. Zupełnie inny charakter mają obrazy Carla Blechena (1798–1840). Branitz posiada – po Galerii Narodowej – największe zbiory tego słynnego pejzażysty.
Książę Pückler – niezwykle barwna postać XIX stulecia
Książę Hermann von Pückler-Muskau (1785–1871) był jednym z największych europejskich artystów sztuki ogrodowej, elegantem, kobieciarzem, poczytnym pisarzem podróżniczym, błyskotliwym salonowcem, miłośnikiem wykwintnych potraw, a jego nazwisko użyczono trójbarwnym lodom.
Zaczynając od Parku w swojej rodzinnej siedzibie szlacheckiej w Muskau książę rozwinął uznany na skalę międzynarodową osobisty styl projektowania ogrodów krajobrazowych, wzorując się na angielskich parkach krajobrazowych. Po sprzedaniu dóbr w Muskau Pückler przeobraził »pustynię« swojej starej posiadłości w Branitz w zielone »arcydzieło«. Poza tym jako architekt ogrodowy miał on swój znaczny udział w formowaniu parku późniejszego cesarza Wilhelma I w Babelsberg. Pückler utrzymywał kontakty z osobistościami życia politycznego, naukowego i towarzyskiego swoich czasów i zmienił – także przez osobisty styl życia – prowincjonalny charakter Branitz. Jego dalekie podróże, które zawiodły go do Orientu i Anglii, ukształtowały jego kosmopolityzm, który w najróżniejszy sposób znajduje wyraz w jego dziełach. Pückler opanował po mistrzowsku prezentację własnej osoby w różnych okolicznościach – czy to w salonach towarzyskich, czy gazetach, czy też w poszukiwaniu narzeczonej jadąc jelenim zaprzęgiem Aleją Unter den Linden w Berlinie. Jego wybranką była Lucie von Hardenberg. Związek, który mimo formalnego rozwodu nadal istniał.
Koniec swego życia książę zainscenizował mocnym finałowym akordem, wybierając na grób piramidę wznoszącą się pośród jeziora branickiego Parku, zwaną przez niego Tumulusem.
